IP protokol definše samo osnovne parametre razmjene paketa, Za specifične namjene pojedinih aplikacija ili drugih potreba koriste se brojni drugi protokoli, koji se jednim imenom često nazivaju IP grupa protokola (IP Protocol suite) i označavaju kraticom TCP/IP, i to prema dva najvažnija protokola.

Šta je IP adresa

IP - Internet protokol
Internet Protocol (IP) je protokol za komunikaciju između izvora i korisnika preko Internet mreže.

Osnovni dio IP-a rukuje s mrežnim adresama. Svaki računar na Internetu ima svoju numeričku adresu, a protokol IP “zna” kako slati poruke (pakete s podacima) na tako adresirane računare.
IP protokol osigurava relativno nepouzdanu uslugu prenosa podataka na modelu usluge koji se često naziva najboljom mogućom (best effort), što znači da nema gotovo nikave garancije da će poslani paket ili datagram zaista i doći do odredišta nakon što je poslan.
Ukoliko aplikacija zahtijeva pouzdanost, koriste se drugi mehanizmi ili protokoli, najčešće na sloju iznad samog IP protokola.

IP protokol pridružuje podacima izvornu i ciljnu adresu (source and destination IP address).
Podaci u IP mreži se šalju u blokovima koji se nazivaju paketi ili datagrami. Specifično je da se prilikom slanja paketa između izvorišta i odredišta unaprijed ne određuje tačan put preko mreže kojim će podaci ići, te u tom smislu govorimo o IP mreži kao o paketskoj mreži.
Podaci preko IP-a se šalju u paketima i to samo između ruuera-mrežnih usmjerivača (router), a između svičeva-skretnica (switch) u frame-ovima.

Mreže koje operišu sa ovim protokolima definišu one koji im pristupaju preko specifičnih adresa Internet protokola, popularno nazvanim IP adrese. Internet Protocol zahtijeva da svaki uređaj na mreži ima dodijeljenu adresu. IP adresama se jasno definiše položaj i identifikacija korisnika i kompanije koja pruža usluge ostarivanja konekcije, ne čitavom Internetu.

IP protokol je standard na najvećoj računarskoj mreži - Internetu. Najraširanija verzija protokola koja je de facto standard Interneta je IP verzija 4 (IPv4), dok je najvjerovatnija buduća verzija IP verzija 6 (IPv6) ili - češće - IPng, gdje je ng skraćenica od next generation (sljedeća generacija).
Najvažnija karakteristika IPv4 protokola je da koristi 32-bitnu IP adresu, tj. propisana dužina svake IP adrese u ovoj verziji protokola je 32 bita.

Ukupna veličina jednog datagrama nije određena, ali se preporučuje da bude najmanje 576 bajtova, iako bi teoretski mogla biti i do 65536 bajtova. Najčešće se koristi vrijednost 576, koja je preporučena mnogim standardima, te bi svi računari na Internetu trebali biti spremni da prihvate paket te veličine.
Ono što IP ne zna raditi jest brinuti se o tome da paketi zaista i dođu tamo kamo trebaju, da dođu bez pogrešaka i onako kako su poslani. Baš ga briga ako se paketi izgube ili uopšte svi ne stignu: on će pokušati isporučiti sve što su mu dali, ali ako ne ide - onda ništa.
Slično poštaru koji bi bacio preporučena pisma, koja ne može isporučiti, u smeće bez da obavijesti onoga ko ih je poslao.

Zato postoji TCP protokol koji se brine da paketi nakon pristizanja budu poredani dobrim redoslijedom, da ne sadrže pogreške i da svi stignu.